უმაქნისი ქმარი მყავს

10 წელზე მეტია გავთხოვდი, 30 წლის ვარ. თინეიჯერულ წლებში ძალიან ბევრ ბიჭს მოვწონდი უბანში. მყავდა შეყვარებულიც თუმცა არასდროს არავისთან მქონია სექსი. ქმარს პატიოსანი ქალი ჩავბარდი. ყველაფერი კარგად იყო, მიყვარდა და მასაც ვუყვარდი. ახლაც მიყვარს მაგრამ ჩემს ქმარს ჩემზე მეტად მოსაწევი აინტერესებს, თავიდან ეს პრობლემა არ იყო, ხანდახან მეც ვეწეოდი ხოლმე მაგრამ ჩემი ქმარი არ გაჩერებულა, კვირაში 3-4 დღე დაბოლილია, როცა დაბოლილი არ არის მაშინ რაღაც ტაბლეტები აქვს გადაყლაპული, სულ კაიფია. ბოლო წლებია ვერც მამჩნევს რომ ქალი ვარ, რომ ალერსი მინდა, მოფერება მინდა მისი *ლე მინდა. გახდა ძალიან ეჭვიანი და ქორწინებიდან 10 წლის შემდეგ მივიღე კაცი რომლიც ზედ არ მიყურებს საძინებელში. რომლისთვისაც მოსამსახურე ვარ და რომელიც შვილს უზრდის. მორჩა! ადრე როდესაც ღამე გვერდზე მომიწვებოდა ხოლმე, გული მიჩქარდებოდა და ვოცნებობდი რომ იქნებ დღეს მოვუნდე, იქნებ მომეფეროს თუმცა იმდენჯერ გამიცრუვდა იმედები რომ ბოლო წლებია სულ ერთი გახდა. ადრე დღის ნებისმიერ პერიოდში შეიძლებოდა სექსი გვქონოდა, სადაც არ უნდა ვყოფილიყავიყავით, მოვიდოდა ხოლმე ჩამეხუტებოდა, მაკოცებდა, მეტყოდა მინდიხარო და გადამაყუდებდა სადმე. ახლა სულ რომ ტრაკი ცხვირთან მივუტანო აღარცკი უდგება. ჩემზე კი არა, ზოგადად აღარ უდგება. როდესაც ვეწუწუნები ხოლმე რომ ურთიერთობა მინდა, ყოველთვის რაღაცას იმიზეზებს და ექიმთან არ მიდის, ამბობს რომ ახლა რთული პერიოდი აქვს, მპირდება ხოლმე რომ ნარკოტიკს შეეშვება და ყველაფერი გამოსწორდება და ეს გრძელდება უკვე წლებია. დაპირება დაპირებად რჩება და თუ რამეს ვეტყვი ჩხუბს იწყებს და აგრესიული ხდება. მე კიდევ ქალი ვარ, მდიდარი შინაგანი სამყარო მაქვს, სიყვარული მჭირდება, აღელვება მჭირდება, კაცი მჭირდება რომელიც თავს ქალად მაგრძნობინებს, მაგრძნობინებს რომ ვჭრიდები, ვუყვარვარ, ჩემში შემოვა და დაიცლება. ალერსი მინდა! რომელსაც ვერასდროს ვერ ვიღებ. გარეგნულად ყველაფერი რიგზეა. ყველას ბედნიერი წყვილი ვგონივართ. ყველას გონია რომ იდეალური ცხოვრება მაქვს, სიმპათიური ქმარი, თავადაც საკმაოდ ლამაზი ქალი ვარ.
შარშან დასასვენებლად ვიყავით ზღვაზე, რა თქმა უნდა ჩემმა ქმარმა იქაც იპოვა და გამონახა მარიხუანისთვის დრო და