იდენტობის ათი მცნება

გამარჯობა, მე საბა ვარ (სახელი შეცვლილია) 18 წლის, თბილისიდან. ალბათ, თქვენც ძალიან ხშირად გაგჩენიათ კითხვა საკუთარ თავთან თუ ვინ ხართ, რატომ ხარ ასეთი განსხვავებული სხვებისგან, ალბათ ბევრჯერ გიფიქრიათ, რომ ასეთი ერთადერთი ხართ დედამიწაზე და რომ თქვენი არავის ესმის, ნუ ყველა შემთხვევაში ისტორია მეორდება.
დიახ, მეც ბევრჯერ მიფიქრია ამაზე, 12 წლის ასაკიდან უკვე ვხვდებოდი, რომ იმ ადამიანებისგან, რომელთან ერთადაც მიწევდა ცხოვრება, სწავლა და უბრალოდ მეგობრობა ბევრი რამით განვსხვავდებოდი.
ამის გამო ძალიან ხშირად მიტირია, ამას ემატებოდა ისიც, რომ მარტო ვიზრდებოდი, დედაც და მამაც ემიგრაციაში იყვნენ (6 წლის ვიყავი, როდესაც მშობლები საზღვარგარეთ წავიდნენ) თავს ყველასგან დაჩაგრულად ვგრძნობდი, მეშინოდა უცხო ადამიანების გაცნობა და მათთან საუბარიც კი.
მოკლედ, ასე გრძელდებოდა მთელი ჩემი თინეიჯერობის პერიოდი, ნუ შეიძლება ითქვას, რომ არც ახლა შეცვლილა სიტუაცია დიდად.
16 წლის ასაკში პირველად ვცადე ურთიერთობის დაწყება, გავიცანი ერთი ბიჭი, რომელმაც სიმართლე გითხრათ, პირველივე დღიდან მომხიბლა, ყველაფერი ისე მიდიოდა, როგორც ჩვეულებრივად ხდება ხოლმე.
რამდენიმე თვე ვიყავით ერთად, შემდეგ ძალიან ვიჩხუბეთ და დავშორდით, არ განვიცადე ეს დაშორება, რადგან თითქოს და ერთი პრობლემა მოვიშორე, თითქოს და აღარ მეშინოდა...
ახლაც, 18 წლის ასაკშიც ამ მიზეზით ვერიდები ურთიერთობის დაწყებას, ძალიან მეშინია, არ მინდა, რომ ვინმემ გაიგოს და ჩემი იდენტობის გამო შემიძულოს.
მომავალ წელს უნივერსიტეტში ვაპირებ ჩაბარებას, ძალიან მიხარია ახალი სანაცნობო წრე და მეგობრები მეყოლება, თან ამას ისიც ემატება, რომ იქ მეტად თავისუფალ და დამოუკიდებელ, სრულფასოვან ადამიანად ვიგრძნობ თავს.
უკვე 9 თვეა, რაც იაპონურ ენას ვეუფლები, საკმაოდ კარგად ვფლობ, შემდეგ წელს, უნივერსიტეტში მოხვედრისთანავე ჩემს საბუთებს იაპონიაში გავაგზავნი, რა იცი, იქნებ გამიმართლოს და იქაც წავიდე სასწავლებლად...

თუ მირჩევთ, რომ გავაგრძელო ისევ დავწერ ჩემს ისტორიას, რომელიც ვფიქრობ, რაღაცით თქვენც გიკავშირდებათ - ყოველ ჩვენგანს, რაღაც საერთო გვაქვს, რასაც იდენტობა ჰქვია.

თუ არ მოჰყვება გამოხმაურება, უბრალოდ აღარ გავაგრძელებ...
იმედია