ჩემი და ნიას ათი წელიწადი

იღგზნებოდა. მოსწონდა. კი იყო შეფუთნული და გახდაც ეზარებოდა. ამ დროს მეორე ხელი შევუცურე გრძელყელიან ზედაში და უკვე გამაგრებულკერტიანს ხელი ვტაცე. ასე ვაგრძელებდი, მაგრამ, უკაცრავად - ეს უკვე ჩემი სტუდენტობის ასაკი იყო და, ბუნებრივია, ფიზიკურად და ბიოლოგიურად ისე ვიყავი, რომ არ მსურდა, ამ მორიგ მცდელობას ლოგიკური დასასრულის გარეშე ჩაევლო. მარტივ ენაზე რომ ვთქვათ - კარგად გათავება მინდოდა. და იმისთვისაც მინდოდა, მესიამოვნებინა. ასე გრძელდებოდა რაღაც ხანი - თვითონ არ შემხებია, ალბათ, არ იცოდა, რა შეეძლო, გაეკეთებინა.

მაშინ გადავწყვიტე, მინიშნებების გარეშე მემოქმედა. ვუთხარი ზუსტად იგივე, რასაც ვფიქრობდი - ყველაფერს თავისი დასასრული უნდა ჰქონოდა და უაზროდ რაღაც ადგილების ზელვას და ხახუნს ჯობდა, რაღაც ისეთი გაგვეკეთებინა, რაც ბოლომდე გვასიამოვნებდა ყოველგვარი რისკის გარეშე. ამიტომ ხელი ჩავუცურე ტრუსიკში ღრმად და უკვე დასველებულ შორისს შევეხე. მერე ვუთხარი, რომ არაფერი მოხდებოდა თუ უბრალოდ ჩავიხდიდი და ის იგივეს მე გამიკეთებდა - ერთმანეთში ინტიმური ადგილების შეყოფა-გამოყოფის გარეშე. იმასაც ესიამოვნებოდა და მეც. რაღაც ხანი უარს ამბობდა და არც მიზეზს მეუბნებოდა, რატომ. მე ვუთხარი, რომ მალე სახლში მარტო აღარ ვიქნებოდით, დრო გვეწურებოდა და თან არ ვჩერდებოდი, თითით აღგზნებას ვუმატებდი. მიხვდა, რომ ვეღარ ძლებდა.

ნელა წამოდგა დივანიდან. მაგის წამოდგომა და ჩემი წამოჯდომა ერთი იყო. ვტაცე ხელი და მუხლებზე დავიჯინე, ჩემსკენ ზურგით. ხელი ამჯერად ქვემოდან შევუყავი ზედაში, მეორეთი კი კოლგოტები ჩავუწიე. კი იყო სიცივე ირგლივ, მაგრამ ისე ვხურდებოდით, რომ საკმარისად გათბებოდა. რად გინდაო, მაინც უნდა ავიწიო მალეო, ნუ მხდიო. გახდა ეზარებოდა. არაფერი ვიცი, მე-თქი. დრო ცოტა გვაქვს და მოდი, ეს ერთხელ ცოტა სხვანაირად ვქნათ-თქო. ჯანდაბასო. მაინც ნელა იხდიდა. ვხედავდი, დროს ვკარგავდით ასეთი ტემპით, ამიტომ ისევ ჩემკენ წამოვწიე, ზედა სწრაფად ავხადე და ბიუსტჰალტერიც შევუხსენი უკნიდან. ტანი უკვე ძალიან მხურვალე ჰქონდა, მკერდზე კვლავ რომ შევეხე, ხელის გულზევე ვგრძნობდი მისი ძლიერ გულისცემას.

ოდნავ გავოფლიანდი მაგ დროისთვის და იმაზეც ვფიქრობდი, რომ შესაძლოა, არც თუ სასიამოვნო სუნი მქონდა,